Αναδημοσίευση απο το eamgr.wordpress.com
22 Μάη 1963: Σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί….
Επειδή ήταν ένας κοσμαγάπητος και επιφανής αθλητής, πρωταθλητής Ελλάδας και Βαλκανιονίκης, αλλά δεν προσκυνούσε το μετεμφυλιακό (παρα)κράτος της δεξιάς.
Επειδή την επιστήμη του, την ιατρική, την είχε αφιερώσει στον λαό που τόσο αγαπούσε δίνοντας το ”κακό” παράδειγμα μέσα σε κοινωνικές συνθήκες ακραίων ανισοτήτων και αποκλεισμών.
Επειδή ήταν Αριστερός στην πράξη και όχι στα λόγια και στα συνθήματα, παρότι υπήρξε συνεργαζόμενος μόνο με την ΕΔΑ και όχι στέλεχος της, αποδείχτηκε πως τον φοβόντουσαν περισσότερο από τους επίσημους αριστερούς ή κομμουνιστές διαχειριστές της ήττας του εμφυλίου.
Επειδή ήταν ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», της διεθνούς και τεράστιας προσπάθειας του Μπέρτραντ Ράσελ να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό και την πυρηνική απειλή.
Επειδή ένα μήνα πριν την δολοφονία του τόλμησε να πραγματώσει ως το τέλος μόνος του (από όπου και η φωτογραφία) την Μαραθώνια πορεία για την ειρήνη παρά την κρατική απαγόρευση και τις εκατοντάδες συλλήψεις ανθρώπων που ήθελαν να σπάσουν τον κλοιό.
Επειδή δεν λύγισε όταν τον σταματούσαν κάθε πέντε λεπτά οι παρατεταγμένοι στον δρόμο χωροφύλακες. Επειδή τούς αψήφησε, όπως και τους απαγωγείς του μετά το πέρας της πορείας όταν τον μετέφεραν σε ένα απόμερο σημείο απειλώντας να τον σκοτώσουν επί τόπου.
Επειδή, τέλος, κρατούσε αυτό το πανό, με την λέξη ”ΕΛΛΑΣ”, που θυμίζει μες στους αιώνες ότι αυτόν τον τόπο τον αγαπάνε και έχυσαν το αίμα τους για αυτόν οι αγωνιστές για την δημοκρατία, την ειρήνη και την πρόοδο και όχι οι κάθε λογής φασίστες ελλαδέμποροι.
Το μετεμφυλιακό (παρα)κράτος των δοσίλογων και των προσκυνημένων φασιστών δολοφόνησε αυτόν τον άνθρωπο, το ”γελαστό παιδί”, τον Γρηγόρη Λαμπράκη.
5Ο χρόνια συμπληρώνονται από εκείνην την νύχτα της 22ης Μαΐου του 1963 όταν μετά το τέλος της εκδήλωσης της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» στην Θεσσαλονίκη όπου ήταν ο βασικός ομιλητής, η χωροφυλακή- εκτελώντας προφανώς ένα καλοσχεδιασμένο εκ των άνωθεν σχέδιο- απέκλεισε όλους τους δρόμους έξω από τον χώρο ομιλίας αφήνοντας στα πεζοδρόμια τους δεκάδες ακροδεξιούς που επιχείρησαν και νωρίτερα να χτυπήσουν τον Λαμπράκη. Απέκλεισε όλους τους παρευρισκόμενους μέσα στον χώρο ομιλίας αφήνοντας μόνο του τον Γρηγόρη Λαμπράκη να βγει, προκειμένου να έρθει την προκαθορισμένη στιγμή το τρίκυκλο των φασιστών δολοφόνων Εμμανουηλίδη και Γκοτζαμάνη, και να τον χτυπήσει με λοστό στο κεφάλι. Εννοείται πως κανείς αστυνομικός ούτε επιχείρησε να σταματήσει την δολοφονία ούτε και να βοηθήσει μετά από το επεισόδιο τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Τέσσερις ημέρες αργότερα θα κατάληγε μόλις στα 51 του χρόνια.
”Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;”, αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός Καραμανλής, προφανώς για να πετάξει από πάνω του την ευθύνη που οι ακροδεξιές-παραστρατιωτικές ομάδες είχαν στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό προκειμένου να διεκπεραιώνουν την νίκη των δοσίλογων στον Εμφύλιο. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα αυτοί οι κύκλοι θα κληθούν από τους υπερατλαντικούς δεσπότες της χώρας να πάρουν άμεσα την εξουσία στην Ελλάδα. Είχε μεσολαβήσει το τεράστιο νεολαιίστικο- ανατασιακό τόσο ταξικά, όσο και γενικότερα κοινωνικά και πολιτισμικά κίνημα των ”Λαμπράκηδων”, και η δολοφονία του Πέτρουλα. Αυτοί οι κύκλοι, μαζί με τους προστάτες του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς (ΕΡΕ, Κέντρο) ευθύνονται για την δολοφονία Λαμπράκη.
50 χρόνια αργότερα είναι αλήθεια πως ούτε ο φασισμός νικήθηκε, ούτε και οι πόλεμοι σταμάτησαν. Αντίθετα, και ο φασισμός και οι πόλεμοι, γίνονται βασικοί όροι αναπαραγωγής του συστήματος της εκμετάλλευσης και του εξανδραποδισμού. Ειδικότερα στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως το εξουσιαστικό σύστημα ξαναγυρνάει πάλι με ταχύτατους ρυθμούς στο μετεμφυλιακό κράτος έκτακτης ανάγκης με την ακροδεξιά (στην ναζιστική μάλιστα εκδοχή της) σε βασικό ρόλο και σε τροχιά άμεσης -θεσμικής μάλιστα- εξουσίας.
50 χρόνια αργότερα όμως, μπορούμε επίσης να είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία του δημοκρατικού κινήματος της χώρας. Για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, για τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τον Τεμπονέρα.
Γιατί το δέντρο της ελευθερίας και της δημοκρατίας που πότισαν με το αίμα τους οι λαϊκοί αγωνιστές στέκεται όρθιο ακόμα, αποτελεί εγγύηση πως δεν θα παραδοθούμε τόσο εύκολα όσο λογαριάζουν, πως δεν θα παραδοθούμε καθόλου- πως όχι αυτοί, αλλά εμείς έχουμε το δίκιο και θα νικήσουμε!
Άμεσα και αποφασιστικά ήρθε η ώρα να αντιπαρατεθούμε με τον θεσμικό και εξωθεσμικό φασισμό. Σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό και οργανωτικό μπορούμε και πρέπει να δώσουμε την μάχη από την μεριά της υπεράσπισης της δημοκρατίας, της εργασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΖΕΙΣ, ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ -ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ
22 Μάη 1963: Σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί….
Επειδή ήταν ένας κοσμαγάπητος και επιφανής αθλητής, πρωταθλητής Ελλάδας και Βαλκανιονίκης, αλλά δεν προσκυνούσε το μετεμφυλιακό (παρα)κράτος της δεξιάς.
Επειδή την επιστήμη του, την ιατρική, την είχε αφιερώσει στον λαό που τόσο αγαπούσε δίνοντας το ”κακό” παράδειγμα μέσα σε κοινωνικές συνθήκες ακραίων ανισοτήτων και αποκλεισμών.
Επειδή ήταν Αριστερός στην πράξη και όχι στα λόγια και στα συνθήματα, παρότι υπήρξε συνεργαζόμενος μόνο με την ΕΔΑ και όχι στέλεχος της, αποδείχτηκε πως τον φοβόντουσαν περισσότερο από τους επίσημους αριστερούς ή κομμουνιστές διαχειριστές της ήττας του εμφυλίου.
Επειδή ήταν ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», της διεθνούς και τεράστιας προσπάθειας του Μπέρτραντ Ράσελ να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό και την πυρηνική απειλή.
Επειδή ένα μήνα πριν την δολοφονία του τόλμησε να πραγματώσει ως το τέλος μόνος του (από όπου και η φωτογραφία) την Μαραθώνια πορεία για την ειρήνη παρά την κρατική απαγόρευση και τις εκατοντάδες συλλήψεις ανθρώπων που ήθελαν να σπάσουν τον κλοιό.
Επειδή δεν λύγισε όταν τον σταματούσαν κάθε πέντε λεπτά οι παρατεταγμένοι στον δρόμο χωροφύλακες. Επειδή τούς αψήφησε, όπως και τους απαγωγείς του μετά το πέρας της πορείας όταν τον μετέφεραν σε ένα απόμερο σημείο απειλώντας να τον σκοτώσουν επί τόπου.
Επειδή, τέλος, κρατούσε αυτό το πανό, με την λέξη ”ΕΛΛΑΣ”, που θυμίζει μες στους αιώνες ότι αυτόν τον τόπο τον αγαπάνε και έχυσαν το αίμα τους για αυτόν οι αγωνιστές για την δημοκρατία, την ειρήνη και την πρόοδο και όχι οι κάθε λογής φασίστες ελλαδέμποροι.
Το μετεμφυλιακό (παρα)κράτος των δοσίλογων και των προσκυνημένων φασιστών δολοφόνησε αυτόν τον άνθρωπο, το ”γελαστό παιδί”, τον Γρηγόρη Λαμπράκη.
5Ο χρόνια συμπληρώνονται από εκείνην την νύχτα της 22ης Μαΐου του 1963 όταν μετά το τέλος της εκδήλωσης της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» στην Θεσσαλονίκη όπου ήταν ο βασικός ομιλητής, η χωροφυλακή- εκτελώντας προφανώς ένα καλοσχεδιασμένο εκ των άνωθεν σχέδιο- απέκλεισε όλους τους δρόμους έξω από τον χώρο ομιλίας αφήνοντας στα πεζοδρόμια τους δεκάδες ακροδεξιούς που επιχείρησαν και νωρίτερα να χτυπήσουν τον Λαμπράκη. Απέκλεισε όλους τους παρευρισκόμενους μέσα στον χώρο ομιλίας αφήνοντας μόνο του τον Γρηγόρη Λαμπράκη να βγει, προκειμένου να έρθει την προκαθορισμένη στιγμή το τρίκυκλο των φασιστών δολοφόνων Εμμανουηλίδη και Γκοτζαμάνη, και να τον χτυπήσει με λοστό στο κεφάλι. Εννοείται πως κανείς αστυνομικός ούτε επιχείρησε να σταματήσει την δολοφονία ούτε και να βοηθήσει μετά από το επεισόδιο τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Τέσσερις ημέρες αργότερα θα κατάληγε μόλις στα 51 του χρόνια.
”Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;”, αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός Καραμανλής, προφανώς για να πετάξει από πάνω του την ευθύνη που οι ακροδεξιές-παραστρατιωτικές ομάδες είχαν στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό προκειμένου να διεκπεραιώνουν την νίκη των δοσίλογων στον Εμφύλιο. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα αυτοί οι κύκλοι θα κληθούν από τους υπερατλαντικούς δεσπότες της χώρας να πάρουν άμεσα την εξουσία στην Ελλάδα. Είχε μεσολαβήσει το τεράστιο νεολαιίστικο- ανατασιακό τόσο ταξικά, όσο και γενικότερα κοινωνικά και πολιτισμικά κίνημα των ”Λαμπράκηδων”, και η δολοφονία του Πέτρουλα. Αυτοί οι κύκλοι, μαζί με τους προστάτες του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς (ΕΡΕ, Κέντρο) ευθύνονται για την δολοφονία Λαμπράκη.
50 χρόνια αργότερα είναι αλήθεια πως ούτε ο φασισμός νικήθηκε, ούτε και οι πόλεμοι σταμάτησαν. Αντίθετα, και ο φασισμός και οι πόλεμοι, γίνονται βασικοί όροι αναπαραγωγής του συστήματος της εκμετάλλευσης και του εξανδραποδισμού. Ειδικότερα στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως το εξουσιαστικό σύστημα ξαναγυρνάει πάλι με ταχύτατους ρυθμούς στο μετεμφυλιακό κράτος έκτακτης ανάγκης με την ακροδεξιά (στην ναζιστική μάλιστα εκδοχή της) σε βασικό ρόλο και σε τροχιά άμεσης -θεσμικής μάλιστα- εξουσίας.
50 χρόνια αργότερα όμως, μπορούμε επίσης να είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία του δημοκρατικού κινήματος της χώρας. Για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, για τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τον Τεμπονέρα.
Γιατί το δέντρο της ελευθερίας και της δημοκρατίας που πότισαν με το αίμα τους οι λαϊκοί αγωνιστές στέκεται όρθιο ακόμα, αποτελεί εγγύηση πως δεν θα παραδοθούμε τόσο εύκολα όσο λογαριάζουν, πως δεν θα παραδοθούμε καθόλου- πως όχι αυτοί, αλλά εμείς έχουμε το δίκιο και θα νικήσουμε!
Άμεσα και αποφασιστικά ήρθε η ώρα να αντιπαρατεθούμε με τον θεσμικό και εξωθεσμικό φασισμό. Σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό και οργανωτικό μπορούμε και πρέπει να δώσουμε την μάχη από την μεριά της υπεράσπισης της δημοκρατίας, της εργασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΖΕΙΣ, ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ -ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ